HET IS RUSTIG in de trein die op een doordeweekse februariochtend van Denemarken naar Zweden rijdt. Een paar kilometer van vliegveld Kastrup rijdt de trein een tunnel uit, de Öresundsbrug op. De laagstaande winterzon schittert op het water. Pilaren van de beroemde brug schieten aan beide kanten voorbij. Het duurt maar een paar minuten. Dan mindert de trein vaart, om niet veel later tot stilstand te komen op Hyllie, het eerste station op Zweeds grondgebied. De deuren gaan open en koele lucht stroomt naar binnen. De zes mensen die in de coupé zitten kijken even op en beginnen in hun tas te rommelen. Buiten op het perron lopen twee medewerkers van de Zweedse grens­politie voorbij. De omroeper verzoekt reizigers hun ID-kaart bij de hand te houden. Zeven minuten later hebben de Zweedse beambten de identiteitsbewijzen van alle passagiers gecontroleerd en kan de trein weer vertrekken.

Het Zweedse asielbeleid

Zweden wil minder asielzoekers. Hoe kon het beleid van een land waar iedereen welkom was zo omslaan? Lees ‘Er zullen heilige huisjes sneuvelen’ verder in De Groene Amsterdammer of op Blendle.