‘Elke dag ben ik dankbaar en trots dat ik eindelijk mijn huisie heb’, zegt Rafik Haddou (40). Hij zet glazen koffie op tafel, pakt een stoel en schuift die in het strookje zonlicht dat door het raam naar binnen valt. Binnen hoor je de gedempte geluiden van de straat. ‘Ik voel me zo thuis. Als ze me hier ooit uit willen krijgen moeten ze me tussen zes plankjes naar buiten dragen.’ Hij grijnst. ‘De dag dat ik de sleutel kreeg
Lees verder