Milio van de Kamp groeide op in armoede en botste op een patroon van lage verwachtingen. Nu is hij docent aan de universiteit en kan hij zijn ervaringen duiden.
Over vmbo-leerlingen wordt nooit met trots gesproken, zag Milio van de Kamp, die met vallen en opstaan doorstroomde van het vmbo naar de universiteit. Nu is hij docent aan de universiteit. ‘Ik denk dat we de dominerende klasse een spiegel moeten voorhouden.’
‘We gaan een toekomstplan maken,’ kondigt een docent van Milio van de Kamp op een dag aan. Vijftien jaar oud is Van de Kamp, en net teruggezakt van de havo-kansklas en vmbo-t naar vmbo-kader. Het schoolgebouw is uitgewoond, de meubels zijn met een ketting aan de vloer vastgemaakt. Als er in de buurt iets gebeurt, zijn de leerlingen snel verdacht. In de pauzes eten Van de Kamp en zijn vrienden broodjes kebab zonder vlees, om kosten te besparen. Uit hun telefoons schalt het nummer ‘Ik heb schijt’ van Appa en Sjaak. De staat heeft schijt, dus de straat heeft schijt. Thuis is het koud, want daar is al jaren geen gas en elektriciteit meer.
Van de Kamp wil maar één ding: weg hier. Niet in de armoede blijven hangen. ‘Wat wil jij later worden, Milio?’ vraagt mevrouw Pinas. ‘Nou, mevrouw,’ zegt hij, ‘ik zou later wel psycholoog willen worden.’ Het zou een lange weg worden, van vmbo-kader naar wetenschappelijk onderwijs, maar hij heeft de route al uitgestippeld. De weg naar een beter leven. Mevrouw Pinas kijkt hem aan. Aarzelend zegt ze: ‘Misschien moet je iets lager mikken.’
Lees verder in Vrij Nederland. Maar eerst nog even dit:
Steun mijn werk!
Onafhankelijke journalistiek heeft zijn prijs. Wil je mijn werk steunen? Dan kun je via de knop hieronder een kleine bijdrage doen. Heel veel dank!