Z!

Peter zegt niet: lekker weertje

Peter verkoopt in de Beethovenstraat de Z! en Steven en Babiche zijn vaste klanten. Al  kopen ze niet alleen de straatkrant. “Het is bijzonder om een klein beetje deel uit te mogen maken van het leven van deze lieve mensen.”

Tekst: Brechtje Keulen & Piet Hermans
Fotografie: Piet Hermans
Opmaak: Susanne Laws

Schermafbeelding 2015-07-22 om 12.25.43 

Peter: “Ik verkoop nu bijna een jaar de Z! in de Beethovenstraat. De eerste dag stond ik jankend bij de Albert Heijn voor de deur; ik vond het verschrikkelijk. Maar uiteindelijk is mijn beslissing om de Z! te gaan verkopen misschien wel de beste keuze in mijn leven geweest; het was vooral goed mezelf eens een keer nederig op te stellen. Het duurt even voordat je als nieuwe straatkrantverkoper herkend wordt. Omgekeerd had ik ook tijd nodig om de mensen uit de buurt te leren kennen. Er zijn mensen die altijd het nieuwste nummer bij mij kopen, anderen zeggen vriendelijk gedag. Ik ben altijd mezelf gebleven en iedereen accepteert me hier zoals ik ben. Daardoor voel ik me thuis. De ontmoetingen en praatjes met de mensen geven mij ook afleiding. Ik heb daar veel van geleerd en het heeft me nieuwe sociale contacten opgeleverd. Zoals bijvoorbeeld met de visboer op de hoek, waar ik altijd terecht kan voor een bakkie koffie. Of het contact met Steven en zijn familie. Dankzij al die mensen heb ik meer zelfvertrouwen gekregen.”

 

ONTMOETING

 Peter: “Het eerste contact met Steven liep via zijn vrouw Babiche. Toen ik hier kwam staan om de Z! te verkopen was zij de eerste waar ik echt contact mee had, alsof ze aangevoelde hoe ik er aan toe was. Ze kwam aanlopen en we raakten in gesprek. Babiche is altijd heel direct maar nooit kwetsend. Ik lag weleens wakker na zo’n gesprek maar uiteindelijk had het altijd een positieve uitwerking op de stappen die ik in mijn leven wil maken; door de dingen die zij zei ging ik met sprongen vooruit.”

Babiche: “Wij kennen Peter vanaf de dag dat hij hier de straatkrant kwam verkopen. Hij sprak mij aan, had gezien dat wij hier met onze drie kinderen wonen, en vroeg of we misschien een oude telefoon voor hem hadden. Ik zei: je spreekt de juiste persoon aan, want wij zijn inderdaad een soort huis van weltevree en overvloed en we hebben telefoons over. Wij merkten eigenlijk pas later hoe belangrijk het is om een telefoon te hebben als je je leven weer op de rit wil krijgen.”

Peter: “Mijn telefoon werkte al een tijdje niet goed meer toen Steven langs kwam met een nieuw mobieltje. Ik was daarvan echt een week van slag want ik had zoiets nooit verwacht. Het was voor mij een keerpunt in mijn leven en is de basis geworden voor de vertrouwensband die ik met Steven en Babiche heb opgebouwd. Voorheen verpatste ik alles wat los en vast zat om aan geld te komen voor mijn alcohol- en gokverslaving. Dat is inmiddels gelukkig alweer drie jaar verleden tijd. Eigenlijk leren mensen mij, sinds ik hier de Z! sta te verkopen, de goede dingen in het leven te zien. Van die telefoon vond ik zo top dat ik Steven daar echt voor altijd dankbaar voor zal blijven. Sindsdien zit het woord ‘dankbaar’ weer in mijn vocabulaire.”

Babiche: “Ik hou ervan mensen te helpen hun talenten te ontwikkelen. Dat is ook mijn werk. Ik vind het mooi om te zien dat Peter in zo’n korte tijd zo veel heeft geleerd. Dankbaarheid, zonder dat je daarvoor iets terug hoeft te doen, dat heeft hij geleerd. Levensgeluk lijkt lang geleden voor hem. Soms ga ik te snel, dat heb ik van hem geleerd. Dan zegt hij: je bent al zes stappen vooruit. Dan is hij net blij dat iets eindelijk gelukt is, en dan wil ik meteen weer door met het volgende. Maar laatst zei hij ook dat hij daardoor ziet dat er een toekomst is. Dat geeft hem hoop.”

Steven: “Peter leert ons dat we niet alleen maar moeten rennen. Hij is heel aards, staat met beide benen op de grond.”

VRIENDSCHAP

Babiche: “Ik merkte meteen dat Peter anders is dan de andere verkopers die we hier gehad hebben. Het leek soms of die van een andere planeet kwamen. We hebben veel over zijn leven gepraat, over hoe hij dakloos is geworden, hoe hij van de drank af kwam. Eerst hield ik wat afstand, later gaf ik hem mijn telefoonnummer en zo krijg je langzaam een beter beeld van iemand.”

Steven: “Peter kent iedereen in de buurt: bewoners, ondernemers, politie… Moet je nagaan: hij heeft een enorm netwerk in Amsterdam Zuid, dat krijgt niet iedereen voor elkaar. Hij heeft ook een heel goede verkooptactiek: hij is open, maar toch terughoudend. Hij vraagt nergens om, maar iedereen stopt hem wat toe.”

Babiche: “Albert Heijn is onze voorraadkast. We komen er heel vaak en dan maken we altijd even een praatje met Peter. Hij zegt niet: lekker weertje. Hij vraagt: hoe gaat het met je? Wij hebben zijn dagelijks leven in de afgelopen maanden kunnen volgen en hebben gezien dat het steeds beter met hem gaat.”

Peter: “In die eerste tijd sliep ik nog buiten en Babiche heeft me geld gegeven om een tent te kopen. Dat iemand dat zomaar deed was een compleet nieuwe ervaring voor mij. Ik heb een tijd in die tent geslapen en nu ligt hij in de kast bij HVO Querido, waar ik op dit moment in een passantenhotel verblijf. Dat is een tijdelijke oplossing want het is de bedoeling dat ik uiteindelijk weer mijn eigen plek krijg. Ik schat alles bij elkaar anderhalf jaar nodig te hebben om mijn leven weer op de rails te krijgen.”

Babiche: “Toen het heel koud was zijn we ook eens door de jassen van Steven heen gegaan. Je weet hoe dat gaat: je hebt tien jassen, maar je draagt er maar een paar. Ik zie Peter echt als een vriend. Hij kan altijd komen als er iets is. 

Steven: “We kunnen vanuit ons huis zien of hij er is. Tegenwoordig laat hij het even weten als hij een dag niet komt, want anders vragen wij ons af of er iets aan de hand is.”

Peter: “Of wij vrienden zijn? Vriendschap is een vreemd en groot begrip; er bestaan verschillende soorten vriendschappen. Als je over vriendschap praat lijkt het alsof je heel close met iemand bent en dat is niet zo. We hebben wél een echte vertrouwensband. Het is voor mij vooral heel bijzonder om een klein beetje deel uit te mogen maken van het leven van deze lieve mensen.”

Steven: “Dat wij hier in een mooi, groot huis wonen en dat hij dakloos is, maakt onze vriendschap niet ingewikkeld. We zien hem als mens, niet als dakloze. Op het menselijk vlak is het geen ingewikkelde vriendschap, maar maatschappelijk is het natuurlijk wel lastig. Wij hebben allebei gestudeerd en altijd veel gewerkt, hij is met niets begonnen. Dan heb je een heel ander vertrekpunt.”

SAMEN DINGEN DOEN

Babiche: “Als wij op de scooter voorbij rijden, vraagt Peter altijd waar we naartoe gaan. Toen wij laatst naar de tentoonstelling van Dumas in het Stedelijk gingen, vertelde hij dat hij nog nooit in een museum was geweest. Dat is pas armoe! Toen heb ik een catalogus voor hem gekocht en hebben we die een uur lang zitten bekijken, met een kopje koffie erbij. Vervolgens zag ik hem de dag erna bij Albert Heijn met die catalogus staan, was hij even iemand aan het vertellen over het laatste werk van Dumas. Fantastisch, dan heeft hij weer een praatje.”

Peter: “Ik heb een goed contact met het hele gezin, een zeer hecht en warm gezin, hartelijk en sociaal. Met de oudste zoon Max ben ik naar een kwalificatiewedstrijd van het Nederlands elftal in de Arena geweest. Van de filiaalhouder van Albert Heijn had ik twee toegangskaartjes gekregen en ik had gevraagd of Max met me mee wilde. Ik heb de avond van mijn leven gehad en het was een mooie wedstrijd. Nederland won met 6 – 0.Steven en ik praten vaak over voetbal. Ik ben een Feyenoord-supporter; ik kom oorspronkelijk uit de buurt van Leiden. Steven is voor Ajax en we maken daar vaak grappen over. Hij heeft dan weleens een grote mond over Ajax en dan ga ik er tegenin. Dat niet Ajax maar Feyenoord dit jaar landskampioen gaat worden. Steven heeft gezegd dat als dat zo is hij meegaat naar de huldiging van Feyenoord op de Coolsingel in Rotterdam.”

Steven: “Dat is een belofte die een decennium geldig blijft!”

 

TOEKOMST

Peter: “Als ik straks alles weer op orde heb en geen straatkrant meer hoef te verkopen, wil ik Steven en zijn familie minimaal een keer per jaar nog eens zien. We hebben al gezegd dat we dat dan op oudejaarsdag doen. Vorig jaar heeft hij me die dag ook uitgenodigd. Hij had zelf oliebollen gemaakt en dat waren de lekkerste oliebollen die ik ooit gegeten heb. En voor mijn verjaardag ben ik bij hen thuis gaan eten. Hij had biefstuk met zelfgemaakte patatjes gemaakt, echt verschrikkelijk lekker. Zo lekker eet je zelfs niet in een vijfsterren restaurant; echt ongelooflijk hoe die man kan koken.”

Steven: “Peter mocht kiezen wat hij wilde eten. Hij heeft een goede smaak. Hij houdt van vers en echt eten. Het was nog wel spannend hoe dat zou gaan met zijn alcoholverslaving, want hij is nu drie jaar clean en wij houden wel van een glaasje bij het eten. Maar dat ging heel goed.”

Babiche: “Voor daklozen is gewoon avondeten met een gezin niet normaal. Wij vonden het ook goed voor onze kinderen om eens in aanraking te komen met iemand die het minder goed getroffen heeft.”

Peter: “Ik zie verder wel wat de toekomst brengt. Ik heb geleerd om in het nu te leven en heb geen flauw idee wat er morgen gebeurt. Ik geniet vooral van de mooie momenten van de dag.”

Steven: “Peter heeft echt zijn plek in de buurt. Hij is uit het moeras getrokken. Dat is andere mensen niet gelukt.”